To historia, która mogłaby posłużyć za scenariusz filmu o cichej, lecz wielkiej miłości – nie do człowieka, a do miejsca – do urzędu. I choć może brzmi to jak paradoks, dla Ireny Bogun było to uczucie prawdziwe, głębokie i wierne przez... 44 lata. Teraz, po niemal pół wieku zawodowej przygody, przechodzi na emeryturę, zostawiając po sobie coś więcej niż tylko porządek w papierach – zostawia po sobie historię z sercem.

Zaczęło się niewinnie. Mała Irenka, jeszcze jako dziecko, odwiedzała urząd, zaglądała tu i tam, zagadywała panie, przyglądała się, jak wygląda praca zza biurka.

– W urzędzie pracowała nasza sąsiadka. Po szkole chodziłam do niej. Bawiłam się w urzędniczkę. Podobało mi się stawianie pieczątek, wypisywanie różnych druczków. Już wtedy czułam, że to moje miejsce. Coś mnie tam ciągnęło. Można powiedzieć, że już wtedy zakochałam się w urzędzie gminy – wspomina Irena Bogun.

Po szkole średniej nie czekała na okazję – sama ją sobie stworzyła, a właściwie wychodziła. Zdeterminowana, z pasją w oczach, złożyła dokumenty, ale wolnych miejsc niestety nie było. Nie poddawała się jednak. Regularnie przychodziła na przystanek autobusowy w Cedrach Wielkich, by zapytać o wolny wakat, czekającą tam po pracy na autobus do domu ówczesną sekretarz urzędu – Franciszkę Kołodziejek. Aż tu któregoś pięknego piątkowego popołudnia do drzwi rodzinnego domu zapukał „posłaniec”, który oznajmił, że w poniedziałek ma stawić się w pracy.

- Nie za bardzo wiem jak wyglądał mój pierwszy dzień pracy. Pamiętam zaś doskonale, że do swojej szefowej mówiłam Pani profesor. Ta naleciałość została mi jeszcze po skończonej zaledwie kilka miesięcy wcześniej szkole średniej, gdzie właśnie tak zwracaliśmy się do nauczycieli – kontynuuje świeżo upieczona emerytka. – Po tylu latach pracy, mimo wielu wylanych łez, miłość do urzędu nie minęła i chyba nie minie. To była moja pierwsza i jedyna praca.

Irena Bogun nie zajmowała się płacami od samego początku. Swoją przygodę w cedrowskim urzędzie gminy rozpoczęła od pracy …jako referent ds. socjalnych. Potem przez kilka lat prowadziła sekretariat, by zostać następnie inspektorem ds. oświaty, a w latach 90. zaczęła zajmować się płacami.

- Prawie w ogóle nie korzystałam ze zwolnień lekarskich. Zawsze swoje obowiązki traktowałam poważnie i odpowiedzialnie. Lubiłam chodzić do pracy i na pewno będzie mi brakować panującej tu atmosfery.  To była praca, która miała sens. Każdy dokument, każde spotkanie z mieszkańcem – to było ważne. Czułam, że jestem potrzebna – podkreśla Irena Bogun.

- W dzisiejszych czasach, kiedy zmieniamy zawody jak rękawiczki, 44 lata spędzone w jednym miejscu to jak stały związek – z przysięgą lojalności, cierpliwości i codziennym „tak” mimo wszystko. Do złotych godów z urzędem zabrakło tylko sześciu lat. Ale co tam, przeżyliśmy wspólnie więcej niż niejeden małżeński duet – żartuje obecna sekretarz gminy Elżbieta Prymaczek, która wspólnie z Ireną Bogun współpracowały w cedrowskim urzędzie ponad cztery dekady.

Zapytana, co będzie robić teraz, odpowiada:

– Teraz będę w końcu swoim własnym szefem. Na pewno nie będę się nudzić. Będę cieszyła się rodziną i moimi dwiema wnuczkami. Być może na emeryturze odkryję jakieś nowe pasje – zastanawia się Pani Irena, którą uroczyście pożegnali wszyscy pracownicy naszego urzędu.

- Dziękujemy, Pani Ireno. Za każdy dzień, każdy dokument, każde dobre słowo i nieustającą wiarę, że urząd to coś więcej niż tylko miejsce pracy. To ludzie. A Pani była sercem tego miejsca – podkreśla wójt Dawid Pietrucha.